Geçmişi neredeyse 20 bin yıl öncesine dayanan okçuluk, ilk çağlarda insanların hayatta kalma mücadelesinde önemli rol oynamış, oku bir yay aracılığıyla hedefe göndermeyi amaçlayan spor dalıdır. Okçuluk ilk kez 1904 Yaz Olimpiyatları’nda olimpik programa alınmış ve kısa sürede bir çok ülkede oynanan bir spor halini almıştır.
Dünyada yaygın sporların arasında yer alan okçulukla ilgilenenlerin sayısı, ülkemizde gittikçe artmakta.
Her ok hedefte vurduğu yere göre puan alır. Bir ok halkaları ayıran çizginin tam üzerine saplanmışsa daha yüksek olan puanı alır. Uluslararası yarışmalarda erkekler iki turda 144’er ok atarlar.
Her turda okçu 90, 70, 50 ve 30 metreden hedefe üçer düzine ok atar. Bayanlarda 4 ayrı mesafeden 3’er metredir. Okçular her seferinde sayılarını okumadan önce 6 atış yaparlar. 50 ve 30 metreden daha küçük hedefe yaptıkları atışlarda ise 3 atışta bir sayı okunur.
Okçuluğun Temel Teknikleri
Temel Duruş: Ayaklar omuz genişliğinde açık, sol omuz hedefin ortasına gelecek şekilde atış çizgisine yan durulmalı, vücut ağırlığı dengeli bir şekilde iki ayak üzerinde dağılmış olmalıdır.
Çekişe Hazırlık: Yaya el ve kirişe parmaklar yerleştirilir, vücut pozisyonu kontrol edilmelidir. Ağız kapatılarak alt ve üst dişler birbirine değdirilmelidir.
Çekiş: Yay kolu , bilek ve dirsekten bükülmeden , düz bir pozisyonda hedefe doğru kaldırılmalıdır. Sırt ve omuz kaslarının yardımıyla kiriş , önce baş hizasına ve oradan yavaş yavaş çenenin altına doğru getirilmelidir.
Nişan Alma: Kiriş, burun, çene ve ağızdaki konumuna elde çenenin altına yerleştirildiği anda, kiriş yay penceresinin sol kenarı ile kesiştirilmelidir, pozisyon korunduğu anda nişangahın arpacık kısmı hedefin tam ortasına gelmelidir.
Bırakış: Atış sırasında tetik görevi gören herhangi bir araç kullanılmadığı için bu görevi her defasında atış elinin parmakları yapmaktadır. Atış sırasında yapılan bırakışın tekniği her atışta aynı olmalıdır.
Spor Türleri
Diyete Başlıyorum .com
